Met behulp van een beetje laagvliegen van Henk draaien we om iets voor 9 uur de terminal op. Er staan immens lange rijen auto's en de moed zakt ons al in de schoenen. Dit gaan we nooit redden. Dit wordt geen 9.40, maar pas de volgende boot van 11.15 uur. Een van de medewerkers achteraan de rijen verwijst ons naar rij 5. Deze rij blijkt volledig leeg te zijn, zodat wij verbaasd en ook fluitend tussen alle lange rijen door kunnen karren en ineens vooraan staan. Daar blijkt dat er toch een foutje is gemaakt. Wij hadden moeten aansluiten in rij 1 of 2, waar nu zeker al 150 auto's staan volgens de medewerker die vooraan de rijen staat. En dat is natuurlijk niet eerlijk, dus voor straf moeten we op een speciaal plekje gaan staan en dan zal hij, nadat alle 150 auto's zijn geweest, wel zeggen wanneer wij aan de beurt zijn. En ja, dat kan ook pas om 11.15 zijn. We hadden tè veel mazzel gehad.
Een beetje balend stonden we in het strafkamp. Vroeg opgestaan om op tijd te zijn, door een of andere kneus in de verkeerde rij beland en nu in het strafhok tot 11 uur. Geen kop koffie te krijgen, geen wc in de buurt en zeker 2 uur wachten. Bah.
Maar, nadat er zo'n 30 auto's gepasseerd waren, kwam er ineens een andere medewerker aan die zei dat we nu maar door het poortje moesten gaan, omdat we wat ongelukkig in de weg stonden. Yes! Binnen!
Bij het betaalloket bleken de briefjes van de veerboot,die wij via het reisbureau hadden gekregen, geen reserveringen te zijn, maar alleen een betalingsbewijs. Niet echt handig van Tioga.
De boot is snel volgeladen met auto's en vertrekt keurig om 9.40 uur. We gaan naar het bovendek en staan daar heerlijk in de zon terwijl de boot tussen allerlei kleine en grote eilanden doorvaart op weg naar Langdale. Al na een half uur wordt iedereen weer zijn auto in gedirigeerd, want we zijn er al.
We rijden van de boot af en rijden langs de zogenaamde Sunshine Coast. Een prachtig groen gebied, een soort Beverly Hills aan de zee. Mooie huizen met uitzicht op het water, wat een mooie plek om te wonen. Opvallend is wel dat zeker een kwart van de huizen te koop staat.
We lunchen op een rots aan het water, temidden van paarse zeesterren.
Voor de volgende ferry moeten we in Earls Grove zijn. Deze ferry gaat maar eens per 3 uur. We moeten dan ook 2 uur wachten voor we de boot op kunnen. Met een boek nestelen we ons op het grasveldje. Het lijkt nog spannend of alle auto's de boot op kunnen, maar met een beetje passen en meten lukt het. In 50 minuten varen we naar Saltery Bay , waar we aan het laatste stukje naar Lund beginnen. De lucht is inmiddels helemaal donker en het begint steeds harder te regenen. Dit tweede schiereiland is een stuk minder mooi dan de vorige. Het wordt hoofdzakelijk bewoond door indianen, en net als in Amerika kun je dat zien aan de zooi die rondom de huizen verzameld ligt.
Lund ligt aan het eind van de weg, en is het begin van Highway 1, een weg van 15000 km die tot in het zuiden van Chili doorloopt. Volgens ons is Lund het eind van de wereld. Wat een vreselijke plek om te wonen. Het bestaat uit niet meer dan een hotel, een winkel, een bootverhuurder, een camping en een parkeerplaats die mudvol staat. Geen idee waar al die auto's van zijn, en waar alle mensen zijn die bij de auto's horen. In het haventje liggen wat boten en vanuit Lund kun je dagtrips per boot maken naar Destination Land. Het hotel is oud (dat heet hier historic) en gehorig, maar de kamer is verder prima. Op de tv zijn drie zenders te ontvangen i.p.v. de gebruikelijke 100! En, bijzonder, we hebben een van de weinige kamers waar internet mogelijk is.Waarom zijn we hier naar toe gegaan?
Rechts het Historic Lund Hotel, en de straat die zo de zee inloopt.
Eind van de wereld, of juist het begin?
We eten heerlijk in het restaurant, en laten gezien de regen de Lundtrail (jawel, 1 km zowaar!) aan ons voorbij gaan!
Morgen weer twee ferries, hopelijk gaat het allemaal lukken!
No comments:
Post a Comment