4 augustus - Laatste stop in Cranbrook

In het Hume hotel geen continental breakfast in buffetvorm met papieren borden en plastic bestek, maar een old school ontbijtmenu waaruit je kunt kiezen en dat geserveerd wordt op gewone aardewerken borden. Heerlijke toast met ei en goede koffie (dat laatste is altijd wel een ding hier). Overigens zijn de papieren borden/bekers en houten roerstaafjes in Canada al stukken duurzamer dan de plastic of piepschuimen borden en de plastic roerrietjes die we in de VS altijd hebben; aan duurzaamheid en milieu doet Canada echt veel meer.

Van Nelson rijden we naar Cranbrook. Wat vertel je over de zoveelste mooie weg door de bergen en langs spiegelende meren? Zijn er in West-Canada lelijke plekken?

We bezoeken Fort Steele, een openluchtmuseum over een dorp dat hier ooit was. Het fort voor de Mounted Police is in 1887 gesticht omdat de blanke bewoners in dit gebied zich bedreigd voelden door de indianen. Het fort groeide uit tot een dorp van 4000 inwoners, maar raakte in verval toen de aan te leggen spoorlijn via Cranbrook werd geleid en Fort Steele daarmee oversloeg.

We zien de barakken van de regimentsleden en de luxe kamers van hun bazen. Verder uiteraard de gebruikelijke kerkjes, een school, een smidse, woonhuizen, hotel, waterrad en theater. In stijl verklede acteurs spelen toneelstukjes op straat. Doodeng is de praktijk van de tandarts, waar voor 1 dollar een kies getrokken kon worden. In het glas naast de tangen is een mooie verzameling te bewonderen.

De kamer die we in het Best Western hotel hebben geboekt, lijkt wel een vergaderzaal. Er staat een grote tafel, inclusief oplaadstation voor zes devices, met vier verrijdbare bureaustoelen eromheen in het midden van de kamer. Allemachtig wat een ruimte! Drie tv’s, volledige keuken en een aparte slaapkamer. Niet zo verwonderlijk dat dit soort kamers ook gehuurd worden door mensen die tijdelijk geen huis hebben.

In Boston Pizza waar we ’s avonds eten, staan de vijf grote tv-schermen vrijwel allemaal op een sportzender die een MMA-toernooi verslaat. Op alle restauranttafels staan grote pullen bier en pizza’s en ieders blik is gericht op de schermen. Door de vele oh’s en ah’s en het gejoel als iemand goed op zijn donder krijgt, gaan we als vanzelf meekijken. We worden meteen fan van Kevin Holland, maar meer vanwege zijn naam als om zijn vechtkwaliteiten.

Terug in ons riante slaapkantoor kijken we zelfs verder, tot show-vechtdames de uitzending overnemen. Jammer J

3 augustus - Naar Nelson

Als we wakker worden lijkt het weer inderdaad omgeslagen. Het is bewolkt, koud en het regent zowaar. Dat is lang geleden!

Vandaag beginnen we aan de terugweg naar Calgary waar we op 6 augustus zullen vertrekken. We doen het in een aantal stappen van zo’n 300 km. De komende dagen zijn we daarom overal maar een nacht, in plaats van de gebruikelijke twee.

Kelowna is een stad van 100.000 inwoners. Niet echt groot, maar omdat steden en dorpen hier erg uitgestrekt zijn (alleen maar laagbouw, ruimte zat immers), duurt het weer lang om de stad uit te komen.

De fruitgebieden van Kelowna maken plaats voor een Oostenrijks landschap van bergen en open weiden. Langzamerhand trekt de bewolking open en wordt het warmer.

In Grand Forks stoppen we voor koffie. Grand Forks is een klein dorp zoals er hier vele zijn. Buiten de stad is een modern winkelcentrum en het oude centrum is uitgestorven. Voormalige winkels zijn gesloten of er zitten vage zaakjes in voor soepjurken en schorten, plastic bloemen of zeepjes. Gelukkig is er wel een lunchcafé, een prachtige zaak. Een volledige wand van het café bestaat uit gezelschapsspellen die je daar kunt spelen. In een zaaltje achterin de zaak zitten spelletjesfanaten poppetjes te schilderen.

In Nelson hebben we een kamer geboekt in het Hume hotel middenin het centrum. Het hotel bestaat al 120 jaar en heeft nog heel veel authentieke elementen: donkere lambrizeringen, geslepen glas in de deuren en brede met kleden bedekte trappen. In de gangen hangen grote foto’s van vakantiegangers uit vervlogen tijden: vrouwen met jurken aan in het meer en mannen met indrukwekkende krulsnorren. De kamers zijn gelukkig wel gemoderniseerd en we krijgen een mooie ruime stek boven het café, kamer met muziek dus J

In 2011 zijn we ook in Nelson geweest, althans dat lazen we in ons blog van toen. We herkennen helemaal niks en hebben beide ook geen idee dat we hier geweest zijn.

Via het centrum van Nelson, dat er aanzienlijk beter uitziet dan dat van Grand Forks van eerder vandaag, lopen we naar de Kootenay rivier. Hierlangs ligt een uitgestrekt stadspark, ook hier weer gesubsidieerd en aangelegd door de plaatselijke Rotaryclub.

In het park staan zeker 150 banken. Niet dat er nu zoveel mensen zitten, maar banken worden hier geschonken door de familie van overleden personen. Op elke bank is een bordje geschroefd waarop staat wie er herdacht wordt en wanneer hij of zij overleden is. Ook de bomen in het park, allemaal verschillende, zijn blijkens de bordjes die erbij staan geplant ter nagedachtenis aan een overledene. Wel een mooie manier van herdenken zo. Begraafplaatsen zijn in Canada heel simpel: een grafsteen is vaak niet meer dan een gegraveerde stoeptegel. Misschien wel omdat herdenkplekken hier bestaan uit een bankje of een boom? We weten het niet.

Net als in Kelowna liggen in dit stadspark sportvelden, trimtoestellen, een strand, een speeltuin en zijn er kano’s en bootjes te huur. Het weer laat zwemmen of strandhangen niet toe vandaag, maar in zo’n mooi park is genoeg te bekijken.

2 augustus - Biking de railway

Na het lezen van een tip in de ANWB reisgids rijden we naar Myra, de plek waar vroeger een station van de voormalige Kettle Valley Railway lag. Het ligt in de heuvels, zo’n 45 minuten buiten Kelowna, en we moeten er een behoorlijk stuk rough road voor rijden. Op deze weg komen we geen enkele auto tegen en we vragen ons af of de fiets- en wandeltrail überhaupt bestaat. Maar ineens duikt er een grote parkeerplaats vol auto’s op. Jawel, de trail bestaat. 

Bij de fietsverhuurder vullen we onze gegevens in voor het lenen van twee mountainbikes. ‘Pa, help jij deze mensen even een goede fiets uitzoeken?’ horen we ineens in onvervalst Nederlands. De verhuurder blijkt een Nederlander van onze leeftijd die in 2005 met vrouw en kinderen naar Canada is geëmigreerd. 'Diploma's heb je hier niet nodig. Ze moeten je kennen. Je moet dus eerst alles aanpakken en netwerken, dan lukt het je zeker.'
Hij is een fietsverhuurbedrijf begonnen en heeft nu een paar trailers met 220 fietsen die hij op verschillende plekken kan inzetten. 

Klik op de foto om de lange brug aan de overkant te zien.

De fietsroute is 12 km lang en ligt tussen twee voormalige stations van de Kettle Valley Railway, een lange spoorlijn van Midway naar Hope. Deze spoorlijn is tot 1961 in gebruik geweest. De spoorlijn ligt er nu niet meer, de rails en bielzen zijn weggehaald. Maar op de bruggetjes liggen nog wel bielzen, met daaroverheen planken zodat je erop kunt fietsen.

De fietstocht is fantastisch. We trekken langs de bergranden en kunnen aan de andere kant van het dal de bruggen zien waar we straks overheen zullen fietsen. Overigens zijn de bruggen niet meer authentiek, maar het gevoel is er niet minder om.

Het zijn prachtige constructies van houten palen die te diepe dalen met elkaar verbinden. Onvoorstelbaar dat hier een trein reed. Langs het pad staan informatieborden over de aanleg van de spoorweg (begin 1900). We zien zelfs een stenen oven die gebruikt is door de arbeiders die het spoor aanlegden en die tijdens de werkzaamheden hier bivakkeerden.

Na een pad van 12 km met 18 bruggen en twee tunnels eindigt de weg op de plek van het andere voormalige station en fietsen we dus dezelfde weg terug. (https://www.myratrestles.com/)

Aan het eind van de middag gaan we weer aan het Okanoganmeer liggen. Het lijkt alsof er een weeromslag komt. Het is nog steeds erg warm, maar nu wel bewolkt en er zijn keiharde windvlagen waarbij er massa's bladeren uit de bomen waaien. Ook hier hebben de bomen te lijden van de droogte.  

Sky on fire aan het Okanoganmeer