We rijden vandaag over Vancouver Island naar Ucluet. Er is
maar een weg die hier van de noordkant naar de zuidkant gaat; volgens de
wegenatlas een zeer bezienswaardige weg maar wij zien in het begin vooral veel
bomen en het mooie Sprout Lake. Omdat wegwerkzaamheden hier alleen in de
zomermaanden uitgevoerd kunnen worden, is er enig oponthoud onderweg. De weg
naar Ucluet blijkt in de vroege ochtenduren zelfs volledig afgesloten.
Bijzonder is dat de temperatuur tijdens onze rit zakt van 30
naar 20 graden. De zuidkant van Vancouver Island ligt aan de Pacific en die
invloed is duidelijk merkbaar. Overigens niet alleen aan de temperatuur, maar
ook aan de mist die het land in waait, net als bij San Francisco.
Vlak voor Ucluet (door de inwoners Ukee genoemd) ligt een
subtropisch bos, met onwijs hoge bomen (giant cedars), varens en bijzondere planten.
Bij het bezoekerscentrum halen we kaarten en informatie over
de whalewatch die we hier willen doen. Omdat we te vroeg zijn voor het hotel,
zetten we de auto in Ucluet en lopen een stuk van de Rim Trail. Deze
wandelroute loopt door het bos vlak langs de kust en is fantastisch mooi. Bij
elke bocht is er weer een ander spectaculair uitzicht op de rotsen en de zee
die er tegenaan beukt. We lopen een paar keer van de trail naar beneden, om tussen
de rotsen te zoeken naar de mooie gekleurde zeesterren zoals we ze 7 jaar
geleden in Tofino zagen, maar helaas kunnen we ze hier niet vinden.
De vuurtoren van Ucluet, die aan de trail staat, is maar een
klein ding in vergelijking met de vuurtorens langs de Nederlandse kust, maar
het lawaai dat hij maakt is imposant. Moet ook wel, want door de vele mist hier
is het torenlicht nauwelijks te zien.
Bij de Co-op halen we boodschappen voor de komende dagen. We
hebben opnieuw een volledige condo tot onze beschikking; de allermooiste die we
tot nu toe hebben gehad. Uitzicht op de jachthaven van Ucluet, grote woonkamer
plus keuken en een balkon met een hot tub.
Bij de receptie van het hotel reserveren we de whalewatch voor
morgen en de rest van de avond dobberen we met of zonder boek in de tub.
26 juli
De whalewatch start om 13:30 uur en zal 3 uur duren. Van mensen die ’s ochtends al zijn geweest horen we dat er geen walvis gezien is de afgelopen dagen en dat er zoveel mist is dat je voorhoofd ijskoud wordt. In de haven is het 23 graden en zonnig, bijna niet voor te stellen. We trekken het verplichte dikke pak aan en vragen zelfs om een muts.
De whalewatch start om 13:30 uur en zal 3 uur duren. Van mensen die ’s ochtends al zijn geweest horen we dat er geen walvis gezien is de afgelopen dagen en dat er zoveel mist is dat je voorhoofd ijskoud wordt. In de haven is het 23 graden en zonnig, bijna niet voor te stellen. We trekken het verplichte dikke pak aan en vragen zelfs om een muts.
In verband met het hobbelen kiezen we voor een plek op de
achterbank van de zodiac, waar nog 10 anderen mensen op zitten.
Zo gauw we de haven uit zijn, zitten we in de mist. De
zodiac knalt met een behoorlijke vaart over het water, maar er is weinig te
zien van de omringende eilanden, laat staan van walvissen. De gids vaart ons
naar een plek waar zeeotters zouden zitten. Iedereen fotografeert lustig de
koppies die uit het water steken, maar dit blijkt kelp te zijn, de meterslange lange
sliertige zeeplanten met een ronde kop erop zo groot als een vuist. Van de
beesten zelf zien we maar weinig, maar gelukkig doet de zoomlens zijn werk goed
J
Een paar kilometer verderop is een rots met zeeleeuwen. Je
hoeft ze niet eens te zien om te weten dat je er bent. Allemachtig wat stinken
die beesten! Blijkbaar wordt het mijn Nederlandse buurman in de boot ook te
veel, want hij sprint weg en kotst zijn lunch over de reling.
Guide Dylan belooft om de zon op te zoeken, want het is wel
erg koud en mistroostig in de mist. Walvissen zullen we vandaag niet zien, maar
het crossen tussen de eilanden die wel in de zon liggen is mooi. We zien nog
een stel zeehonden van dichtbij en moeten lachen om de verhalen van de gids
over deze duffe beesten die zich zo makkelijk laten opvreten door een walvis.
Het toetje van de boottocht is een zwarte beer die aan de
rand van de zee struint en bessen plukt.
Rond half 5 zijn we terug in de haven en mag het zware pak
uit. We krijgen ons bonnetje terug, het was een garantiebewijs dat je walvissen
zou zien. Gelukkig hebben we nog 30 jaar de tijd om hier terug te komen voor de
gratis herkansing. Of zal ik hem op Markplaats zetten?
No comments:
Post a Comment