27 juli - Naar Victoria; over herrie en honden naar rust en ruimte

Met spijt in het hart verlaten we onze fantastische condo in Ucluet voor de rit naar Victoria. Tot aan Nanaimo rijden we dezelfde weg als heen, simpelweg omdat hier niet meer wegen zijn. Het oponthoud a.g.v. de constructions valt vandaag mee, gelukkig.

Ons beeld van 7 jaar geleden is beduidend anders dan wat we nu zien. Zijn al die dorpen en steden hier zo gigantisch gegroeid of hebben we toen zo slecht opgelet? Nanaimo is in onze herinnering een klein dorp en lijkt nu een grote uitgestrekte stad. In Duncan, het rustige plaatjes waar we in 2011 de vele totempalen bekeken, staat het vol met auto’s en proberen er nog meer binnen te komen.

Ook Victoria lijkt veel drukker geworden en de wegen ernaar toe lijken op een grote bouwput. Dit geeft het nodige oponthoud. Rond 3 uur checken we in bij het City Center Hotel. De lobby ziet er prima uit, maar bij het lezen van het briefje in de lift word ik wat onrustig: “We know you like making fun at night, but it has to be silent from 11 p.m. until 7 a.m.” 😬

Als we boven komen slaat de schrik ons helemaal om het hart. Kapotte vloerbedekking, een ijsmachine tegenover onze deur, rennende kinderen, gillende pubers, slaande deuren en een piepkleine benauwende kamer waar de koffers nauwelijks bij in kunnen. “Och, het is maar voor twee nachten,” zegt Henk, “we gaan nu de stad in en zijn hier alleen om te slapen.” Ik heb er een hard hoofd in. 

Als we weer bij de lift staan om naar beneden te gaan, komt er een man aanlopen met twee honden. De honden stinken zo verschrikkelijk dat ik direct op zoek wil naar een trap. Met deze stinkerds ga ik de lift niet in. Blijkbaar ziet de man mijn gezicht en besluit zelf de trap te kiezen.

De onrust in mijn hoofd gaat ook tijdens de wandeling door het mooie Victoria niet weg. Wil ik hier twee nachten slapen? Valt hier überhaupt te slapen? Het is niet voor het eerst dat we zo’n soort hotel met rennende en gillende kids in de gangen aantreffen.

We bezoeken Chinatown, nu vooral een toeristische attractie met winkels voor toeristen. Weinig authentieke Chinese producten zoals gedroogde vis en bijzondere vruchten meer, zoals bv. in San Francisco. Gaaf is het supersmalle straatje, niet breder dan een deur: Fan-Tan Alley  met aan beide kanten winkeltjes. Echter, ook hier maar een enkel echt Chinese winkel meer, jammer. En de briljante old school kapperszaak die we in 2011 zagen, is ook weg. Vervangen door een ijszaak  :(

Op een bankje in de haven besluiten we om een ander hotel te zoeken. Het hotel waar we in 2011 zaten zit vol, maar tegenover ons achter de boten lokt een mooi Marriott hotel. Snel geregeld via Booking.com, precies binnen de 20 minuten gratis WiFi van de Canadese provider Shaw.

We lopen terug naar het hotel, trekken de koffers van de kamer en checken uit. De dame van de receptie reageert niet eens echt verbaasd. “We are a family hotel.” En natuurlijk krijgen we een refund voor de tweede nacht. 

Als we later de reviews op Tripadvisor lezen (hadden we dit maar eerder gedaan), blijkt onze beslissing goed. Veel herrie ’s nachts en ‘het hotelmanagement zegt er niets aan te kunnen doen’.

Het Marriott hotel is zalig. We krijgen een supergrote kamer met uitzicht op de haven. Het is er schoon en rustig. Kost een paar centen, maar alles beter dan twee slapeloze nachten vol ergernis en lawaai.

We drinken een biertje op een terras in het centrum van Victoria, wandelen door het havengebied, beluisteren de straatartiesten, eten aan het water en blijven maar tegen elkaar zeggen hoe goed het is dat we van hotel zijn gewisseld!