Friday, July 29, 2011

Vrijdag 29 juli, Whistler

Een lange rit naar Whistler vandaag. Niet zo'n hele handige move in ons reisschema, want deze skiplaats ligt 120 km van Vancouver af, en daar moeten we morgen bijna weer naar terug voor de ferry naar Langdale.
We vertrekken wat vroeger dan anders uit Manning Park. De zon schijnt, maar er dreigen dikke wolken. We rijden eerst naar Hope, zo'n 60 km verder en halen een broodje en koffie bij een benzinepomp. Het is er vreselijk druk, alsof er verder geen benzine te koop is in Hope. Terwijl we zitten te eten, loopt er een vrouw met grote roze krulspelden in haar haren over het terrein heen en weer; een zak met broodjes en een kop koffie in de hand. Ze loopt duidelijk te zoeken naar iemand. Na vier rondjes rondom de benzinepomp en nog een een rondje binnen, gaat ze telefoneren bij een publieke telefooncel op het terrein. Ze trekt een plastic zak om de hand en de hoorn, praat, legt neer en wandelt vervolgens weer eens een rondje. Ondanks het feit dat we er erg om moeten lachen, heeft het ook iets zieligs. Zou manlief, toen vrouw koffie en brood ging halen, besloten hebben dat het nu mooi geweest was en plankgas zijn vertrokken? We zullen het nooit weten. Misschien loopt ze er nog ...

We rijden via de snelweg naar Vancouver. Een vreselijk saai stuk, met een boel lelijkheid langs de weg. Het is een interstate, dus het enige leuke is dat het goed opschiet. Volgens onze wegenatlas is deze hele interstate erg bezienswaardig. Misschien moeten de Michelinmannetjes het woord bezienswaardig maar eens herdefeniƫren.
In Vancouver lijkt de hele interstate op de schop te liggen. File aan de andere kant, veel drukte bij ons. Maar het lukt, we komen bij Horse Shoe Bay. Hier moeten we morgen op de boot naar de overkant, dus we gaan eens even kijken hoe dat werkt. Lange rijen auto's staan er, dat belooft lange wachttijden. En we moeten morgen zelfs twee keer met de ferry!


Horse Shoe Bay is een gezellig stadje, dat helemaal gericht is op de bootovertochten. Overal staan banken langs het water, veel terrasjes en veel bedrijvigheid. Met een pizzapunt op een bankje bekijken we het laden en lossen van de auto's en passagiers op de boot.

We rijden naar het noorden over de Sea to Sky Highway. Een mooie naam voor een mooie weg. We rijden langs het water naar  Squamish. Hier bekijken we een houtverwerkend bedrijf, met grote grijpers om de bomen op te laden en velden van bomen die in het water liggen.


We rijden van de sea naar de sky, Whistler. Dit is een typische wintersportplaats, vol met hotels en resorts voor wintersporters. In 2010 zijn onderdelen van de Olympische Winterspelen hier gehouden. De Olympische ringen in het dorp getuigen hier nog van.


Whistler is omringd door schitterende besneeuwde bergen. Het hotel is prachtig; we hebben een grote kamer met heerlijke bedden. Het hotel ligt op loopafstand van het gezellige centrum, vol winkeltjes en terrassen. We bemerken een groot verschil met de wintersportplaatsen in Amerika, waar het 's zomers een uitgestorven bedoening is en waar je dan ook beter niet kunt zijn (Teton Village 2007 en Aspen 2008). Whistler pakt dat slimmer aan. Ondanks het feit dat er op beperkte schaal ook nu nog geskied kan worden, wordt het gebied 's zomers gebruikt voor buitensporten als mountainbiken, golfen en wandelen. Mountainbikers gebruiken de skiliften om eerst hun fiets en daarna zichzelf naar boven te slepen, en komen dan met al stuntend en met een rotgang de zandpiste afgecrosst. Mooi gezicht.


Whistler is een duur oord om te zijn. Exclusieve buitensportzaken, veel kunstwinkeltjes, sjieke restaurants en bijzondere kledingzaken. Een enkele toerist wil graag showen dat hij bij de happy view hoort: hij betaalt zijn boodschappen terwijl hij een een golf-pin als een lolly tussen zijn tanden houdt!
Helaas zijn we te laat hier om nog de bergen in te trekken of met een kabelbaantje naar de top van de berg te gaan; de banen sluiten om 5 uur. Maar we vermaken ons prima met de stunts van de mountainbikers!

No comments:

Post a Comment